De zoon van de bewaker

De school is al meer dan een week ‘dicht’. Leerlingen kunnen de school niet bereiken. Veel toegangswegen staan nog steeds tot kniehoog onderwater. Er zijn 3 cyclonen over gekomen die veel regen hebben achtergelaten. Examens en toetsen worden verplaats en docenten stressen nu al voor de vertraging die hierdoor ontstaat. Momenteel is er bezoek van twee Nederlandse docenten. Ze verzorgen workshops voor de docenten.

Dinsdag de dag na de heftigste nacht van de afgelopen dagen...Houden de rivieren en de meren het water wel vast? Zal het nu eindelijk stoppen met regenen?  Toen ik beneden op de stoeprand ging zitten keek ik naar de poort. Ik wist al dat de kinderen verlopig niet zouden komen. Ik hoopte wel docenten te zien. Niet veel later kwam de eerste docent aan op een scooter. Ik had haar nog nooit gesproken maar ze kwam direct naar mij toe. Ik lachte naar haar en ze begon gelijk haar verhaal. Bezorgd vertelt ze over de problemen van de stad. De gebieden buiten de stadskern waar het water zelfs voor slachtoffers zorgt.

Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven ben kijk ik uit over de fly-over en de snelweg. De fly-over is nu opeens een brug geworden. Het water dat achter de fly-over ligt was daar eerst niet. Er is mij verteld dat dit wel een rivier was maar al een lange tijd droog stond. Nu zie ik elke dag mensen de fly-over op en aflopen om de waterstand te checken. De mensen die aan de rivier wonen zijn bang voor de stijging van het water. Inmiddels zijn er al 189 mensen overleden door de gevolgen van het water. Helikopters en bootjes proberen de mensen in ondergelopen en verlate gebieden  te redden. Ondertussen gaat het stadsleven op de plaatsten waar het droog is gewoon door. Het zijn vooral de buitenwijken die het hardst getroffen zijn. 

We zijn onderweg naar een tempel in de binnenstad. Terwijl ik naar buiten kijk wordt het duidelijk hoe de natuur de weg heeft aangetast. De wegen waren al slecht maar nu net een maan landschap. We stonden even stil met de auto, ondertussen had ik uitzicht op een nog volgelopen zijstraat. Ik zag een familie. De moeder met boodschappen op haar hoofd  en een kind in haar armen.  De twee oudere kinderen waren aan het spelen met drijf hout. Terwijl iedereen droog probeert te blijven zijn deze jongens in een fantasy wereld beland. Waar water en hout een andere betekenis hebben gekregen. Welke? dat weten alleen de jongens. Ik moest van binnen lachen, voelde de vreugde en het leven die de kinderen uitstralen. Ik denk weer terug aan de Syrische jonge vluchtelingen van dezelfde leeftijd. Nog geen dag aangekomen op het Griekse eiland of de kinderen hebben een voetbal veld gevonden en spelen alsof het een gewone vrijdagavond is. Een vrijdagavond op hun eigen voetbalveldje.

Eenmaal aangekomen bij de weg richting de tempel is er duidelijk meer aan de hand. Een mensen massa komt onze kant op, muziek en harde knallen. We proberen richting de ingang van de tempel te lopen. Dit blijkt echter onmogelijk. We stranden aan de rand van de mensen massa. Precies voor onze neus wordt vuurwerk afgestoken. Het is een abnormale zware  knal, eentje die de grond laat trillen en je oor laat suizen. In Nederland zal dit onder zwaar en extreem illigaal vuurwerk behoren. Werderom voelde het alsof ik in een andere tijd was beland.Met mijn handen voor mijn oren liep ik enigzins geschrokken de massa uit. Op de hoek zag ik een meisje staan.  Net als mij haar handen voor haar oren. Ze had een goed beschut plekje en ik mocht naast haar staan. Ik voelde me vereerd.  We hebben alleen naar elkaar gekeken. Door haar ogen, glimlach en uitstraling voelde ik me weer veilig. Er passeerde een troon met twee sultans gedragen op houten pilaren door mannen met ontbloot boven lichaam.Ik zie vee bloemen, goud, vuur en offers.  Ik zie mensen opeens  bukken en zelfs op de grond gaan liggen als de troon voorbij komt. Als enige buitenlander voelde ik me een onzichtbare indringer . De mensen massa heeft ons niet in de gaten. De ogen waren gericht op de heilige troon. Het was een van de bijzonderste dingen die ik ooit van zo dichtbij heb mee gemaakt. 

Onderweg naar een Indiase kledingwinkel valt de diversiteit aan winkels op. Er is hier niet echt een straat met alleen maar moderne winkels.  Het is erg gemengd. Naast een Dell laptop winkel staat een hutje met gebruikte rommel en daarnaast weer een  frans uitziend restaurant. Niets lijkt hier een structuur te hebben. Vuilnis wordt gesorteerd op de straat voor een modern restaurant. Mensen doen sanitaire behoeftes op straat. Afval wordt hier door iedereen op de grond gegooid. Een prullebak is er niet. Langs de wegen is geen groene berm maar een berm van vuilnis. Kijkend naar alle vuilnis denk ik aan de geur die hierdoor de stad viezer maakt dan nodig. De geur waar je tamelijk snel aan went. Een koe die een plastic zak aan ziet als iets eetbaars, zwerfhonden die ‘chicken masala’ resten vinden en mensen die plastic verzamelen en hiermee proberen te overleven. Onder bruggen en wegen wonen mensen. Terwijl we in de file stonden had ik uitzicht op een familie. Stadsnomaden. Ze waren aan het koken op een kampvuur en hadden zichtbaar leuke gesprekken. Er werd gelachen. Een klein meisje in een rode jurk, te groot, vies en stuk maar het stond er geweldig. Ze was bezig met het kammen van haar donkere lange haar. Wat gezellige familie dacht ik. Ik was even de schrijnende omstandigheden vergeten waar deze mensen in leven.

“Sommige Hindoes geloven dat het leven uit een cycli bestaat. Dat we steeds weer opnieuw sterven en worden geboren. Deze cycli wordt ‘samsara’  genoemd. De kwaliteit van de volgende reincarnatie wordt bepaald door het gedrag (karma) van iemand in zijn vorige leven. Heb je je plichten (dharma) vervuld, dan is je volgende leven gegarandeerd beter. Als je niet juist hebt gehandeld, dan reincarneer je in een lagere kasten of zelfs als een hond"  Armoede is hier in elke hoek van de straat zichtbaar. Echter de zichtbare discriminatie van de lage kasten en dallits lijkt in Chennai minder aanwezig. Maar dit betekend niet dat de armoede zal verdwijnen.

Inmiddels zijn we aangekomen bij een kleding winkel. Er zijn vijf parkeervakken. Er is een man die ons het parkeer vak aanwijst en de deur van de auto open doet. Vervolgens worden we door een andere man naar de ingang van de winkel gebracht (4 meter verder), weer een andere man doet de deur van de winkel open. Daar worden we opgewacht door een groot team aan winkel personeel. Elke klant krijgt een eigen begeleider. Wanneer je iets heb uitgezocht brengt een andere man je naar de paskamers. Vervolgens bij het afrekenen wordt de kleding opgevouwen door een meisje. De kleding  wordt doorgegeven aan een man die de bon maakt en het geld aanneemt. Dit wordt nageteld door weer een andere man, daaropvolgend wordt de kleding in een papieren zak ingepakten in een tas gestopt ook dit door een ander persoon. Elke handeling wordt bijna uitgevoerd door een ander persoon. Al deze mensen krijgen geld. Dit wordt ook wel het involutie proces genoemd.  Het steeds verder opdelen van arbeid zodat zoveel mogelijk mensen werk hebben en dus een inkomen. Overal in de stad, bij het tanken, een restaurant en op de school  zijn er veel, heel veel, mensen betrokken bij een voor ons maar kleine handeling. Men deelt de armoede.

In de middag, rond 5 uur, ga ik vaak even bij de ingang van de school zitten. Naast de bewaker. Dag en nacht wordt de school bewaakt. Toen ik gister naar beneden liep zag ik de bewaker met een kindje in zijn armen. Een kindje van 11 maanden. De bewaker zwaaide en gebaarde dat ik naar hem toe moest komen. Al meer dan  5 weken zie ik deze bewaker op zijn stoel zitten. Turend naar de poort. In mijn herinnering vond ik hem een zielige man. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd of hij een vrouw zou hebben en een huis. Hij zit immers altijd voor de school op zijn stoel. De bewaker is opa! Trots laat hij zijn kleinkind zien. Ik heb de bewaker niet veel zien glimlachen. Maar als opa is zijn lach enorm aanstekelijk.