De laatste regen?

Elke ochtend wanneer ik wakker wordt hoop ik op geen regen en  geen storm. Donderdag vorige week hoorde ik geen regen buiten maar kinderen. De eerste 4 weken toen de school elke dag (behalve zondag) open was moest ik soms wennen aan de drukte. Er zijn hier veel leerlingen ik denk te veel voor dit gebouw. Klaslokalen zijn kleiner dan in Nederland en in de klas zitten rond de 38 leerlingen. Terwijl ik aan het onbijten was bekroop me het gevoel dat ik de leerlingen niet meer zou herkennen. In de afgelopen weken heb  ik voor 7 verschillende klassen gestaan. Klassen vol leergierige leerlingen. Allemaal met hetzelfde uniform. De school is nu totaal 12 dagen dicht geweest door cyclonen en heftige regenval.  In deze periode waren de meeste  docenten gelukkig wel op school voor trainingen. Genoeg te doen dus.

Die donderdag heb ik genoten van de leerlingen. Ik kwam erachter dat ik ze erg gemist had. Ik had geen moeite om de leerlingen uitelkaar te houden. Van sommige wist ik zelfs de namen nog. Dat is in mijn geval bijzonder want zelfs in mijn Nederlanse klassen zijn namen niet mijn sterkste kant. Die ochtend toen ik mijn kamer uitliep werd ik opgewacht door leerlingen uit klas 7 (vergelijkbaar met eerste klas in NL). “Juf, weet u mijn naam nog?”, “en mijn naam en mijn naam?”.  Met enige twijfel en gezonde angst om deze meisjes niet teleurtestellen moest ik diep heel diep graven in mijn geheugen. De uitspraak van de namen zal ik niet leren maar de namen waren goed. Ja... ook als docent wordt ik getest op mijn geheugen.

Vandaag zal ik helaas geen les kunnen geven. De docenten worden geobserveerd en beoordeeld. De docenten waar ik inmiddels een vriendschappelijke band mee heb waren zichtbaar zenuwachtig. Sommige kwamen zich verontschuldige dat ik geen klassen kon overnemen vandaag. Ik heb ze uitgelegd dat het veel belangrijker is dat ze zelf lesgeven. Ik kom hier niet alleen om les te geven maar ook om het school leven in een totaal andere cultuur waar te nemen. Na bijna 8 stageweken zal ik de school verlaten en is het veel belangrijker dat de docenten die hier blijven zichzelf hebben ontwikkeld. 
.....“Bren, dit is mijn lesplan denk je dat ik nog wat moet aanpassen omdat ik het misschien niet red in de 40 min.?”.....
De docenten kwamen met vragen waar ik zelf ook niet altijd een passend antwoord op had.  Wel wist ik hoe ze lesgaven en dat ze goed zijn in wat ze doen. Dat vertelde ik ze en meer was blijkbaar niet nodig.
In tussen uren heb ik wat rondgehangen met de leerlingen en de leerlingen Nederlands geleerd. Aan het einde was ook ik aan de beurt .Tamil werd geleerd. Een verschrikkelijk moeilijke taal. De woorden zijn niet te koppelen aan een andere taal of klank. Maar de leerlingen beschikken blijkbaar over goede leerstrategieen. Ik kan een paar woorden Tamil! Tamil is de offciele taal van de deelstaat Tamil Nadu. Elke staat in India wordt een andere taal gesproken. Niet een ander dialect maar echt een totaal andere taal.

Verweg hoor ik kinderen spelen, ze spelen weer een indiaas bal spel. De schooldag is bijna ten einde. Het weer is aangenaam. Een lichte frisse wind waait door mijn haar. Een frisse wind die ik nog niet eerder in India heb gevoeld. Ik geniet wederom van de leerlingen met dezelfde witte schoenen, hoogopgstroopte witte sportsokken, een blauwe korte broek met een prachtige bruine huid. Daarop een blauwe polo, een polo met rode strepen en dunnere witte strepen.  Ik ben buiten bezig met het voorbereiden van mijn lessen. Er is echter  teveel te zien. Achter de muur zie ik de buurjongetjes en meisjes zwaaien. Zal hun school niet open zijn vraag ik me af. Ik denk niet dat ze allemaal naar school gaan. In de klassen van deze school zitten (veel) meer jongens dan meisjes. De meeste meisjes in India hebben minder voorrang op onderwijs. Wanneer er meer zonen zijn geboren hebben die zonder twijfel voorrang op goed onderwijs. De meeste leerlingen op deze school komen uit een middeklasse gezin. Sommige uit een rijkere en sommigge uit een armere. Dit is een CBSE school, die volgen een ander curriculum dan de scholen van de overheid. Deze school is duurder. Veel gezinnen die het niet breed hebben in India geven toch veel geld uit aan onderwijs. Onderwijs betekend in India kennis en kennis betekend rijkdom. Dat is ook terug te zien in de school boeken en de manier van lesgeven. Heel veel feiten en kennis wordt er in een kleine 40 minuten behandeld.  Iets waar we in Nederland misschien wel 3 lessen aan spenderen. De leerlingen krijgen hier allemaal Engels en Tamil als taal. Engels is de ‘business’  taal.  Hoe slim je ook bent zonder Engels kom je hier India vaak niet aan een goed betaalde baan. Arme gezinnen waar onderwijs niet betaalbaar is blijven in een cirkel van armoede.  Alleen al omdat ze geen Engels kunen spreken.

Na een druk en formeel weekend was zondag geen rustdag.  Vrijdag en zaterdag was er een internationaal symposium op de school. Het eerste symposium in mijn 22 jaar van bestaan en dat in India. Verschillende sprekers uit verschillende werkvelden presenteerde zijn/haar visie op de 21st centery skills binnen het onderwijs. De laatste dag waren Melle en ik gekleed in tradiotionele kleding. De docenten vonden het geweldig, selfies werden genomen. Veel selfies...
Zondag waren we uitgenodig door Padma, de docent waar we het meest mee samenwerken. Eerst gingen we haar familie bezoeken en daarna naar een moderne shopping mall en IMAX bioscoop. Onderweg naar haar zus zei Padma dat we ook even naar haar ouders gaan. Ik was benieuwd. We kwamen een wijk binnen met appartementen. De standaard midde klasse woningen bestaan uit een etage van vaak 2 kamers en 1 huiskamer met keuken. In dit kleine huisje wonen haar broer, vrouw, kind, opa en oma. Klein maar vol met liefde. Thuis voelde ik me hier direct. Beide ouders werken wat tegenwoordig in India steeds minder ongewoon is. Opa en oma passen op de kleine.
 

Onderweg naar de shoppingmall was ik de gastvrijheid van het mooie gezin aan het verwerken. De zoon van Padma was verhalen aan het vertellen over de overheid, de corruptie en het wanbestuur. We reden namelijk over een weg die door de regen in een middeleeuwse film set was veranderd. Ik had op dat moment niet de energie om me in het gesprek te mengen. Ik voelde liefde voor dit land maar tegelijkertijd ook verwarring. Deze tegenstrijdigheid zorgde voor een verlamd gevoel. Ik kon alleen door het raam staren. Staren naar een oude man met een houte grote stok en dunne beentjes. Een grijze lange baard en een mooie hindu versiering op zijn voorhoofd.  Ik staar naar een houte kar getrokken door een trekdier. Ik staar naar de huisjes die zijn aangetast door de vele regen die hier elk jaar valt. “India een land van uiterste” ... Een tijdmachine bestaat. Met enige tegenzin stap ik de auto uit en bedank ik de chauffeur. Elke keer wanneer we opstap gaan krijgen we een chauffeur van de school. Hij wacht overal tot we klaar zijn. Eenmaal in de shoppingmall zie ik  na 2 maanden weer westerse mensen, blanke. Ik was bijna vergeten dat ik er zelf ook een ben... Starbucks, hardrockcafe,burgerking, Levis,....... Het liefst wilde ik naar buiten rennen, ik voelde me helemaal niet op mijn gemak in deze rijke en moderne omgeving. Het gevoel dat dit mijn wereld is...Een wereld die hier in sommige kleine fragmenten ook voorkomt. Maar dan alleen voor de echte rijke. Ik voelde me schuldig. Het liefst ga ik nu naast de oude man zitten met de grijzebaard. Gewoon omdat hij veel meer leven uitstraalt dan een shoppingmall met belachelijk dure kleding.

Momenteel is er even wifi en stroom op de school. Maandag, dinsdag en woensdag was er continu regen. Chennai verkeerd momenteel in een noodsituatie. De buitenwijken staan onderwater. Vooral in het zuiden van de stad. Daar is het lager en naast een rivier. Supermarkten worden niet bijgevuld en schoon water raakt op. Het vliegveld staat blank en de treinen kunnen ook niet weg. Blijkbaar heeft het ook het Nederlandse nieuws gehaald. Zelfs facebook vroeg of ik veilig was. Social media blijft me verassen... Door de economische groei van deze miljoenenstad worden er veel nieuwe wijken gebouwd. Hoe meer stedelijk gebied hoe minder het water een weg kan vinden naar het grondwater en uiteindelijk de zee. Waterafvoersystemen zijn er niet of heel marginaal en verkeerd aangelegd. De mensen die ik spreek op straat en op school leggen uit dat het probleem niet alleen de heftige regenval is. De gebieden die door de overheid eigenlijk gebruikt moeten worden voor overloop gebieden, in tijden van zware regenval,  worden gebruikt voor appartementen. Daar is immers geld mee te verdienen. Armoede,  ongelijkheid en onderontwikkeling  zijn sterk verbonden aan het wanbeleid van de regering. De regering van de stad die hoog en droog in een gigantisch paleis verblijft. Een paleis met echte gouderandjes.  De krant in India staat nu vol met artikelen over ‘global warming en pollution’. Ik kan het artikel over het wanbestuur echter niet vinden...

Op school zitten we droog. De school ligt meer noordelijk. Alleen de wegen staan af en toe een beetje blank maar dat is al een paar weken het geval. Ik denk aan alle mensen in nood, de leerlingen en docenten. De weersverwachting lijkt goed en momenteel schijnt de zon. Nu moet het water nog zakken. We hopen onze laatste week op stage aftesluiten met een volle school gezonde leerlingen en docenten.