Het meisje met de korte haren
21 december 2015
De school in Chennai heb ik moeten verlaten zonder goed afscheid van de leerlingen. De overstromingen hebben grote gevolgen gehad voor het dagelijksleven in Chennai. Scholen moesten gedwongen sluiten in de hele stad. De stad is groot, naar schatting 10 miljoen inwoners. Dit betekend dat de beelden die het westen bereiken op het nieuws niet betekend dat de hele stad onderwater ligt. De regen was inderdaad voor drie dagen extreem maar het grootste probleem is de planning van de stad. Er is geen plan. Geen plan om water op een gedegen manier te begeleiden. Ik hoop dat de overheid wakker wordt en de stad gaat helpen.
De docenten met wie ik heb samengewerkt waren de laatste dag aanwezig om mijn Nederlandse gerecht te proeven. Ik had Hutspot gemaakt en Wentelteefjes. De wentelteefjes (eigenlijk niet Hollands) vielen in de smaak. De Hutspot vonden ze volgens mij niet echt lekker maar dat durfde ze niet te laten blijken. Thomson daarentegen wil altijd graag kijken naar mijn ‘kookkunsten’ kijken en daarna proeven. Het meeste echter wordt daarna uitgespuugd… Maar dit keer heeft Thomson de hutspot doorgeslikt. Slecht was het dus niet… zelfs Thomson kon het aan.
We nemen de trein naar Coimbatore, deze stad ligt nog steeds in de staat Tamil Nadu. We gaan richting de westkust met eerst een tussen stop in de bergen. ‘Ooty’. Toen ik voor de laatste keer de trappen van de school afliep en de kleurrijke klaslokaaltjes zag kreeg ik een warm gevoel. Het gevoel alsof de kinderen uit India mij toelachte. In India wordt veel gelachen en het leek zelfs voelbaar in de lege school. De school is rijk, rijk aan energieke en getalenteerde leerlingen, docenten en werknemers. Een hele fijne plek die ik met een dankbaar gevoel verlaat. Onderweg naar de auto, waar mijn monster van een backpack al is ingeladen, staat Jadish. Hij is onze chauffeur en vriend geweest in de afgelopen 2 maanden. In het begin hield hij altijd de deur voor mij open. Toen de tijd verstreek, hij met ons mee ging de stad verkennen, het strand en de shoppingmals werd het gelukkig minder. Ik behandelde hem als gelijke, iets wat in India niet echt gebruikelijk is. Jadish ga ik missen. Toen ik de deur open wilde doen, sprong Jadish ervoor. Met zijn rechterhand deed hij de deur open en zijn linkerhand bracht hij naar de zijkant van zijn hoofd als een ‘leger groet’. De laatste keer moet goed zei die, en we moesten lachen. Hij weet dat ik het verschrikkelijk vindt. Bedankt voor de wilde maar veilige kilometers vriend!
Eenmaal bij het treinstation geef ik iedereen een laatste hand en groet. De reis door het zuiden van India kan beginnen. Het land waar ik me tot nu toe nooit onveilig heb gevoeld waar mensen eerder behulpzaam zijn dan onvriendelijk. Door vrienden in Nederland voor mijn vertrek werd onrustig gereageerd op mijn reis; ‘Bren doe je wel voorzichtig daar in India, ze gaan daar heel anders om met vrouwen’. Bren waarom ga je naar India het is daar heel gevaarlijk’. Een avond opstap in Almere of Amsterdam en terug op mijn fiets is ook niet veilig. Misschien komt het omdat ik nog jong ben…. maar ik vertrouw over het algemeen op de mensen omdat het mensen zijn. Wellicht met een andere cultuur en gewoonte maar wel een mens. Op elke plek op de wereld zijn meer mensen met een goede bedoeling dan een slechte. Op reis is vertrouwen hebben op de mens in algemene zin belangrijk.
De dag voor mijn vertrek ben ik de buurjongetjes en meisjes gaan opzoeken. Het water was inmiddels weggezakt dus ik kon de muur waar ik ze altijd ontmoet weer bereiken. Meestal loop ik wat rond over het schoolplein en na een paar minuten komen de jongens en 1 meisjes te voorschijn. Dit keer leek het echter alsof ze me verwacht hadden. Ik vertelde dat dit mijn laatste bezoek was. Gek genoeg spreken ze amper Engels. Ik spreek Engels en zei Tamil. Sommige woorden in Tamil begin ik te begrijpen en het verstaan gaat best aardig. Het laatste bezoek moest ‘gevierd’ worden. Geen tranen, die kennen ze in India niet. Zelfs bij een begrafenis ceremonie wordt hier wild gedanst en muziek gemaakt. Ik moest de muur over van de buur kinderen. Maar hoe? Er werd van alles geprobeerd en uiteindelijk kwamen ze met een stoel. Ik zat op rand van de witte muur. Toen ik met een vrouw begon te praten. Een vrouw die ik hier nog niet eerder gezien had. Ik vroeg waar de moeder was van het buurmeisje. Het meisje met de korte haren, die eigenlijk op een jongetje lijkt. Toen het meisje wegrende en terug kwam met een gouden lijst begon ik te huilen. Ik kon mezelf niet groot houden. Hier is mijn moeder. Haar moeder, die ik 3 weken geleden nog heb gesproken, is overleden. Een beeldschone vrouw van nog geen 35. Het lukte me niet om te achterhalen wat er precies is gebeurd. Het liefst neem ik het meisje mee. Geen idee waar haar vader is en haar moeder is er niet meer. Ze wordt nu verzorgd door de ouders van de andere buurjongetje (denk ik). School zal er voor haar niet inzitten. Ik hoop dat dit meisje goed terecht komt. Wetende dat het hier in India vaak fout gaat met weeskinderen. Ik probeer mijn emotie te onderdrukken, dat doet het meisje immers ook. Ze pakt mijn hand en neemt me mee naar haar huisje. Van binnen is het groot, er staan bedden in de huiskamer en een grote kast. In de kast zit geen televisie maar afbeeldingen van Hindoeïstische goden. Een Althaar. Daar waar in het westen de televisie een centrale plaats heeft voor de bank is dat hier Kanesha en zijn reïncarnaties. Het is een feest om naar te kijken. In een aanzienlijk kleinere kast zit de televisie, duidelijk minder belangrijk gezien de positie. De vrouw van het huis gaat direct de keuken in. Vers brood en thee. Het meisje laat ondertussen de muur zien waar het verf loslaat. Tot daar stond het water, zeker kniehoog. Alles moest nog worden schoongemaakt en slapen deden ze op het dak. Inmiddels was het donker geworden en moest ik maar eens opstappen. Thomson zal zich wellicht zorgen maken. Ik heb de kinderen stiften gegeven en kleurpapier. Ze gingen gelijk creatief aan het werk. Ze hadden gelukkig amper door dat ik de kamer verliet. Ik wilde bijna terug klimmen tot het buurmeisje kwam aanrennen. Met in de ene hand een stift en de andere een stukje brood. “Bye, See you soon, maybe not here but see you soon. Ik gaf het meisje een knuffel en met een brok in mijn keel, hart, handen en tenen klom ik de muur over. Verdoofd door de emoties had ik niet door dat mijn pols naar had opengehaald aan de ruwe muur.
Momenteel zit ik in een ‘homestay’. ‘Cochin’. Een oude havenstad. Dat hier buitenlanders hebben gezeten in het verre verleden is te zien aan de Christelijke invloeden en de koloniale oude gebouwen. De Portugezen (vanaf 1502), de Hollanders (vanaf 1663) en de Engelse (vanaf 1790). Vasco Da Gama was hier begraven in 1524, zijn grafsteen is hier nog te zien. De resten hebben de Portugezen echter 14 jaar later opgehaald. Een Nederlandse begraafplaats laat zien dat hier vooral mannen waren, handelaren. Fort Cochin is een tamelijk bijzondere en kleine plek waar verschillende culturen samen leven. Na een kleine week in deze havenstad begin je de geleding van de stad te schetsen. Segregatie is hier ook aan de orde. Er is hier een grote wijk waar het lijkt alsof ik weer even Marokko binnen treed. De manier waarop de huizen zijn gerangschrikt, de kledingstijl, de taal, de kleine ambachtswinkels. De moslims wonen hier in Cochin in 1 wijk. Een wijk met een zichtbaar andere sfeer. Een andere maar geen mindere sfeer. Het doet me denken aan de rondreis in Marokko met mijn opleinding. Waar je elke ochtend om 5 uur gewekt wordt door het ochtend gebed. Hier hoor ik hem ook. Deze mensen wonen samen in een wijk omdat het handiger. Segegratie is een term die in het westen teveel negatief wordt ingezet. Na interessante gesprekken in de Moslim wijk verlaat ik deze met een voldaan gevoel. Wederom vriendelijke mensen die hun cultuur en leven willen delen.
Het Westerse nieuws ben ik na de aanslag in Parijs even niet meer gaan volgen. Alle nare berichten komen in het nieuws. Ik kreeg het gevoel dat de hele wereld in oorlog was. Vertrouwen in de media ben ik verloren. Echt nieuws zijn deze vriendelijke mensen, die elke dag opnieuw mijn dag een mooie dag maken. Ze wonen dan wel in India maar het beste deel van dit nieuws; ze leven gewoon op onze planeet. Al die goede, lieve en behulpzame mensen. De wereld is niet in oorlog..., gelukkig.
Wederom is India een land van uiterste. In deze staat kom ik veel minder armoede tegen. Het is lichtelijk communistish. Dit is zichtbaar door de vlaggen met het communistische teken en de pamfletten die her en der door de stad hangen. Dit zal wellicht indirect de oorzaak zijn van de minder zichtbare schrijnende armoede die wij als westerligen voor ons zien als we aan India denken. Ja de grote steden zijn geen fijne plek. Chennai had plaatsen waar mensen onherkenbaar als een hoopje elende deel zijn gaan uitmaken van de straat. Een hoopje waar niemand naar omkijkt. Een hoopje met een kloppend hart. Ik ben benieuwd hoe het in Mumbai zal zijn.
George, een geweldig behulpzame oude huisman van onz hostel. We hebben leuk contact het is een geweldige familie. De afgelopen dagen waren hectische dagen. Het zijn lange afstanden hier in India en het vinden van hotels is voor de locals zelfs al moeilijk. We hadden van te voren en homestay geboekt, bij aankomst leek er niet veel leven op deze plek. Al gauw kwamen er mannen aangerend die ons vertelde dat ze gestopt waren en gesloten. Binnen nog geen 5 minuten stonden we in een volgende homestay. Wederom worden we hier onwijs goed behandeld en geholpen. Indiase mensen zijn sociaal sterk en open. Dit maakt onze reis in deze andere wereld draagelijk en mogelijk.
De docenten met wie ik heb samengewerkt waren de laatste dag aanwezig om mijn Nederlandse gerecht te proeven. Ik had Hutspot gemaakt en Wentelteefjes. De wentelteefjes (eigenlijk niet Hollands) vielen in de smaak. De Hutspot vonden ze volgens mij niet echt lekker maar dat durfde ze niet te laten blijken. Thomson daarentegen wil altijd graag kijken naar mijn ‘kookkunsten’ kijken en daarna proeven. Het meeste echter wordt daarna uitgespuugd… Maar dit keer heeft Thomson de hutspot doorgeslikt. Slecht was het dus niet… zelfs Thomson kon het aan.
We nemen de trein naar Coimbatore, deze stad ligt nog steeds in de staat Tamil Nadu. We gaan richting de westkust met eerst een tussen stop in de bergen. ‘Ooty’. Toen ik voor de laatste keer de trappen van de school afliep en de kleurrijke klaslokaaltjes zag kreeg ik een warm gevoel. Het gevoel alsof de kinderen uit India mij toelachte. In India wordt veel gelachen en het leek zelfs voelbaar in de lege school. De school is rijk, rijk aan energieke en getalenteerde leerlingen, docenten en werknemers. Een hele fijne plek die ik met een dankbaar gevoel verlaat. Onderweg naar de auto, waar mijn monster van een backpack al is ingeladen, staat Jadish. Hij is onze chauffeur en vriend geweest in de afgelopen 2 maanden. In het begin hield hij altijd de deur voor mij open. Toen de tijd verstreek, hij met ons mee ging de stad verkennen, het strand en de shoppingmals werd het gelukkig minder. Ik behandelde hem als gelijke, iets wat in India niet echt gebruikelijk is. Jadish ga ik missen. Toen ik de deur open wilde doen, sprong Jadish ervoor. Met zijn rechterhand deed hij de deur open en zijn linkerhand bracht hij naar de zijkant van zijn hoofd als een ‘leger groet’. De laatste keer moet goed zei die, en we moesten lachen. Hij weet dat ik het verschrikkelijk vindt. Bedankt voor de wilde maar veilige kilometers vriend!
Eenmaal bij het treinstation geef ik iedereen een laatste hand en groet. De reis door het zuiden van India kan beginnen. Het land waar ik me tot nu toe nooit onveilig heb gevoeld waar mensen eerder behulpzaam zijn dan onvriendelijk. Door vrienden in Nederland voor mijn vertrek werd onrustig gereageerd op mijn reis; ‘Bren doe je wel voorzichtig daar in India, ze gaan daar heel anders om met vrouwen’. Bren waarom ga je naar India het is daar heel gevaarlijk’. Een avond opstap in Almere of Amsterdam en terug op mijn fiets is ook niet veilig. Misschien komt het omdat ik nog jong ben…. maar ik vertrouw over het algemeen op de mensen omdat het mensen zijn. Wellicht met een andere cultuur en gewoonte maar wel een mens. Op elke plek op de wereld zijn meer mensen met een goede bedoeling dan een slechte. Op reis is vertrouwen hebben op de mens in algemene zin belangrijk.
De dag voor mijn vertrek ben ik de buurjongetjes en meisjes gaan opzoeken. Het water was inmiddels weggezakt dus ik kon de muur waar ik ze altijd ontmoet weer bereiken. Meestal loop ik wat rond over het schoolplein en na een paar minuten komen de jongens en 1 meisjes te voorschijn. Dit keer leek het echter alsof ze me verwacht hadden. Ik vertelde dat dit mijn laatste bezoek was. Gek genoeg spreken ze amper Engels. Ik spreek Engels en zei Tamil. Sommige woorden in Tamil begin ik te begrijpen en het verstaan gaat best aardig. Het laatste bezoek moest ‘gevierd’ worden. Geen tranen, die kennen ze in India niet. Zelfs bij een begrafenis ceremonie wordt hier wild gedanst en muziek gemaakt. Ik moest de muur over van de buur kinderen. Maar hoe? Er werd van alles geprobeerd en uiteindelijk kwamen ze met een stoel. Ik zat op rand van de witte muur. Toen ik met een vrouw begon te praten. Een vrouw die ik hier nog niet eerder gezien had. Ik vroeg waar de moeder was van het buurmeisje. Het meisje met de korte haren, die eigenlijk op een jongetje lijkt. Toen het meisje wegrende en terug kwam met een gouden lijst begon ik te huilen. Ik kon mezelf niet groot houden. Hier is mijn moeder. Haar moeder, die ik 3 weken geleden nog heb gesproken, is overleden. Een beeldschone vrouw van nog geen 35. Het lukte me niet om te achterhalen wat er precies is gebeurd. Het liefst neem ik het meisje mee. Geen idee waar haar vader is en haar moeder is er niet meer. Ze wordt nu verzorgd door de ouders van de andere buurjongetje (denk ik). School zal er voor haar niet inzitten. Ik hoop dat dit meisje goed terecht komt. Wetende dat het hier in India vaak fout gaat met weeskinderen. Ik probeer mijn emotie te onderdrukken, dat doet het meisje immers ook. Ze pakt mijn hand en neemt me mee naar haar huisje. Van binnen is het groot, er staan bedden in de huiskamer en een grote kast. In de kast zit geen televisie maar afbeeldingen van Hindoeïstische goden. Een Althaar. Daar waar in het westen de televisie een centrale plaats heeft voor de bank is dat hier Kanesha en zijn reïncarnaties. Het is een feest om naar te kijken. In een aanzienlijk kleinere kast zit de televisie, duidelijk minder belangrijk gezien de positie. De vrouw van het huis gaat direct de keuken in. Vers brood en thee. Het meisje laat ondertussen de muur zien waar het verf loslaat. Tot daar stond het water, zeker kniehoog. Alles moest nog worden schoongemaakt en slapen deden ze op het dak. Inmiddels was het donker geworden en moest ik maar eens opstappen. Thomson zal zich wellicht zorgen maken. Ik heb de kinderen stiften gegeven en kleurpapier. Ze gingen gelijk creatief aan het werk. Ze hadden gelukkig amper door dat ik de kamer verliet. Ik wilde bijna terug klimmen tot het buurmeisje kwam aanrennen. Met in de ene hand een stift en de andere een stukje brood. “Bye, See you soon, maybe not here but see you soon. Ik gaf het meisje een knuffel en met een brok in mijn keel, hart, handen en tenen klom ik de muur over. Verdoofd door de emoties had ik niet door dat mijn pols naar had opengehaald aan de ruwe muur.
Momenteel zit ik in een ‘homestay’. ‘Cochin’. Een oude havenstad. Dat hier buitenlanders hebben gezeten in het verre verleden is te zien aan de Christelijke invloeden en de koloniale oude gebouwen. De Portugezen (vanaf 1502), de Hollanders (vanaf 1663) en de Engelse (vanaf 1790). Vasco Da Gama was hier begraven in 1524, zijn grafsteen is hier nog te zien. De resten hebben de Portugezen echter 14 jaar later opgehaald. Een Nederlandse begraafplaats laat zien dat hier vooral mannen waren, handelaren. Fort Cochin is een tamelijk bijzondere en kleine plek waar verschillende culturen samen leven. Na een kleine week in deze havenstad begin je de geleding van de stad te schetsen. Segregatie is hier ook aan de orde. Er is hier een grote wijk waar het lijkt alsof ik weer even Marokko binnen treed. De manier waarop de huizen zijn gerangschrikt, de kledingstijl, de taal, de kleine ambachtswinkels. De moslims wonen hier in Cochin in 1 wijk. Een wijk met een zichtbaar andere sfeer. Een andere maar geen mindere sfeer. Het doet me denken aan de rondreis in Marokko met mijn opleinding. Waar je elke ochtend om 5 uur gewekt wordt door het ochtend gebed. Hier hoor ik hem ook. Deze mensen wonen samen in een wijk omdat het handiger. Segegratie is een term die in het westen teveel negatief wordt ingezet. Na interessante gesprekken in de Moslim wijk verlaat ik deze met een voldaan gevoel. Wederom vriendelijke mensen die hun cultuur en leven willen delen.
Het Westerse nieuws ben ik na de aanslag in Parijs even niet meer gaan volgen. Alle nare berichten komen in het nieuws. Ik kreeg het gevoel dat de hele wereld in oorlog was. Vertrouwen in de media ben ik verloren. Echt nieuws zijn deze vriendelijke mensen, die elke dag opnieuw mijn dag een mooie dag maken. Ze wonen dan wel in India maar het beste deel van dit nieuws; ze leven gewoon op onze planeet. Al die goede, lieve en behulpzame mensen. De wereld is niet in oorlog..., gelukkig.
Wederom is India een land van uiterste. In deze staat kom ik veel minder armoede tegen. Het is lichtelijk communistish. Dit is zichtbaar door de vlaggen met het communistische teken en de pamfletten die her en der door de stad hangen. Dit zal wellicht indirect de oorzaak zijn van de minder zichtbare schrijnende armoede die wij als westerligen voor ons zien als we aan India denken. Ja de grote steden zijn geen fijne plek. Chennai had plaatsen waar mensen onherkenbaar als een hoopje elende deel zijn gaan uitmaken van de straat. Een hoopje waar niemand naar omkijkt. Een hoopje met een kloppend hart. Ik ben benieuwd hoe het in Mumbai zal zijn.
George, een geweldig behulpzame oude huisman van onz hostel. We hebben leuk contact het is een geweldige familie. De afgelopen dagen waren hectische dagen. Het zijn lange afstanden hier in India en het vinden van hotels is voor de locals zelfs al moeilijk. We hadden van te voren en homestay geboekt, bij aankomst leek er niet veel leven op deze plek. Al gauw kwamen er mannen aangerend die ons vertelde dat ze gestopt waren en gesloten. Binnen nog geen 5 minuten stonden we in een volgende homestay. Wederom worden we hier onwijs goed behandeld en geholpen. Indiase mensen zijn sociaal sterk en open. Dit maakt onze reis in deze andere wereld draagelijk en mogelijk.
Veel plezier op je reis verder Brentje!! Ik mis je wel hoor :) liefs en knuffels xxxxxxx
Veel liefs xxx Ad&Pam.
Nu nog even lekker genieten.